Wobbler syndroom bij honden

Laatste update: 15 mei 2022
wobbler syndroom bij basset hound

Het Wobbler syndroom bij honden is een pijnlijke, complexe aandoening. Deze afwijking aan de nekwervels zien we vaak bij specifieke hondenrassen, zoals de Duitse dog en Dobermann Pinscher. Vaak starten de problemen op jonge leeftijd en is de prognose niet goed.

Daarom is het belangrijk, dat de diagnose zo snel mogelijk gesteld wordt. Maar hoe herken je deze aandoening?

En welke behandelingen zijn er nog mogelijk?

In dit artikel vertellen we je alles over het Wobbler syndroom.

Wat is het Wobbler syndroom bij honden?

Het Wobbler syndroom bij honden is een ernstige aandoening aan de halswervels. Hierdoor heeft de hond veel pijn en ongemak, wat de kwaliteit van leven aan kan tasten.

Dat klinkt heftig! Wat houdt deze aandoening in?

In de hondenhals zitten 7 nekwervels. Deze zijn onderling met elkaar verbonden, waardoor de hals flexibel is. Door deze wervels heen loop het ruggenmerg, een centrale bundel van zenuwen die het brein met het zenuwstelsel in het lichaam verbindt.

Bij het Wobbler syndroom, kunnen er verschillende problemen optreden in de wervels. Deze kunnen verschuiven, maar ook vervormen of vernauwen. Hierdoor worden ze instabiel of treedt er abnormale botvorming op.

Deze cascade aan afwijkingen leidt ertoe, dat er druk ontstaat op het gevoelige ruggenmerg. Hierdoor raakt het beschadigd en kan niet goed meer functioneren.

De term Wobbler lijkt te gaan over de naam van degene die de aandoening gevonden heeft, bijvoorbeeld een arts of onderzoeker. Maar je kunt het woord heel letterlijk nemen. Door de halsklachten gaat de hond zwalken, wat in het Engels ‘to wobble’ wordt genoemd.

Maar het Wobbler syndroom heeft veel verschillende namen. In de geneeskunde wordt het echter voornamelijk Cervicale spondylomyelopathie genoemd. Hierbij staat Cervicale voor ‘betrekking hebbend op de hals’, spondylo voor het verschuiven van wervels en myelopatie voor ‘aandoening van het ruggenmerg’.

Hoe komt een hond aan dit syndroom?

Oorzaken van Wobbler syndroom bij honden

Over de specifieke oorzaak van het Wobbler syndroom bij honden bestaat nog veel onduidelijkheid. De moderne geneeskunde vermoedt namelijk, dat er meerdere factoren zijn die deze aandoening in de hand werken.

Één hiervan, is erfelijkheid. We zien deze afwijking dan ook vaak bij specifieke hondenrassen voorkomen, zoals:

  • Barzoi (start van klachten tussen 5 en 8-jarige leeftijd)
  • Basset Hound (start van klachten bij jonger dan 8 maanden oud)
  • Dobermann Pincher (start van klachten rond 2-jarige leeftijd)
  • Duitse Dog (start van klachten bij jonger dan 2 jaar)
  • Rottweiler (start van klachten rond 2-jarige leeftijd)

Andere factoren kunnen zijn:

  • Overvoeding, bijvoorbeeld eiwitten
  • Te snelle groei
  • Teveel aan calcium
  • Teveel aan vitamine D

Wat zie je aan een hond met deze aandoening?

Symptomen van Wobbler syndroom

Deze bijzondere afwijking zorgt voor een afknelling en beschadiging van het ruggenmerg, waardoor informatie vanuit het brein niet goed meer naar de rest van het zenuwstelsel getransporteerd kan worden.

In het ruggenmerg ligt de verbinding naar de achterhand van de hond bovenaan, waardoor deze als eerste aangetast kan worden. Vaak zijn de eerste verschijnselen dus waar te nemen bij de achterpoten, in de vorm van verlamming of zwakte.

Hierdoor kan de hond niet goed lopen en gaat zwalken of zwabberen.

De knelling veroorzaakt pijn in de hals, waardoor de hond een typische lichaamshouding aan zal nemen. De nek wordt laag gehouden waarbij de kop naar beneden hangt. Hierbij gebruikt de hond niet zijn nek om zich op te richten, maar zal eerder van onder zijn wenkbrauwen naar boven kijken.

Let hiernaast op algemene pijnsignalen zoals:

Diagnose stellen bij Wobbler syndroom

Het Wobbler syndroom bij honden is progressief, wat betekent dat het na het ontstaan alleen maar zal verergeren. Wanneer dit lange tijd onbehandeld doorsuddert, is de prognose voor de hond erg slecht.

Daarom is het belangrijk dat deze afwijking zo snel mogelijk gediagnosticeerd en behandeld wordt. Men kijkt hier in de eerste stap vooral naar de specifieke symptomen en het ras van de hond.

De juiste diagnose kan echter alleen worden gesteld door middel van röntgenfoto’s. Hierop kan de dierenarts zien hoe de wervels eruit zien en op welke wijze het ruggenmerg in gevaar komt.

Soms wordt hierbij contrastvloeistof ingespoten, zodat er inzichtelijk kan worden gemaakt waar de druk op het ruggenmerg precies plaatsvindt. Hiernaast is het regelmatig nodig om aanvullende CT-of MRI-scans te laten maken.

Behandeling Wobbler syndroom bij honden

Het succesvol behandelen van de klachten is helaas lastig. Door de cascade van problemen is het vaak onmogelijk de hond geheel te laten genezen .

De complexiteit van de afwijking zorgt ervoor dat de dierenarts niet snel zal kiezen voor chirurgisch ingrijpen. De aandoening is namelijk doorgaans vergevorderd wanneer deze gediagnosticeerd wordt.

Vaak is hierbij onherstelbare schade aan het ruggenmerg veroorzaakt, waardoor de hond nooit meer de oude zal worden. Deze fase kan zelfs op jonge leeftijd bereikt worden. Zal de hond operatief gecorrigeerd worden, dan is er grote kans dat het probleem zich verplaatst en er opnieuw klachten ontstaan.

Bespreek dit altijd goed met je dierenarts.

Gaat men wel over tot een operatie, dan zijn er de volgende opties:

  • Creëren van ruimte voor de beknelde zenuwen, door verwijdering van één of meer wervelbogen (laminectomie)
  • Vastzetten van wervellichamen in de juiste, ontlastende positie

Na de operatie zal de hond zo goed als verlamd zijn. Houd er rekening mee dat je hond hier erg neerslachtig van kan worden en een dip krijgt in algehele interesse en energie. Ondersteun hem zo goed mogelijk en laat hem niet alleen.

Vaak wordt in plaats van een operatie medicatie en aanpassingen in het management voorgeschreven. De medicatie bestaat uit ontstekingsremmers, die ervoor moeten zorgen dat de druk op het ruggenmerg vermindert.

Verder kunnen het dragen van een tuig (geen halsband), algehele voorzichtigheid met de nek en hogere voer- en drinkbakken helpen de nekklachten te verminderen.