Anatolische Herder

De Anatolische Herder, ook wel Kangal of Turkse Herder genoemd, is al duizenden jaren een zeer moedige veebewaker.

Hierdoor moest de hond zelfstandig en intelligent zijn, wat de Anatool absoluut geen hond voor beginners maakt.

Mits goed gesocialiseerd is deze prachtige berghond ontzettend lief voor alles wat eigen is.

Maar vreemden? Die mogen even buiten de poort wachten tot het baasje gearriveerd is.

Zijn jullie klaar voor deze eigenzinnige, robuuste kolos? Hier komt de Anatolische Herder!

Lees ook: Duitse Herder

Lees ook: Mechelse Herder

Achtergrond van de Anatolische Herder

De oorsprong van de Anatolische Herder vinden we in Turkije. Men refereert ook wel naar de oude Molossers, een enorme krijgshond, als voorouders van dit ras. Er zijn echter ook aanwijzingen dat de Anatool deze honden zelfs voorging.

Het ras is een nationaal symbool voor Turkije. Hier worden ze nog steeds “Çoban köpeği” genoemd, wat “Herdershond” betekent. Mogelijk bestaat dit type hond al zo’n 6000 jaar, waarbij ze onmisbaar bleken voor het harde nomadenleven op de Anatolische Hoogvlakten.

Door de eeuwen heen werd deze hond namelijk gefokt en gebruikt in de bergen. Ze werkten in barre omstandigheden en gaven grote kudden vee een veilig bestaan. Deze kudden bestonden voornamelijk uit schapen en geiten, die vandaag de dag nog steeds het merendeel van Centraal Azië en Turkije bevolken.

In deze regionen speelde de Anatolische Herder dan ook zijn grootste rol. In de jaren ’60 van de vorige eeuw werden ze ook naar West- Europa en Amerika geëxporteerd. Tegenwoordig wordt de Anatool hierdoor ook als (erf)bewaker en gezinshond gehouden.

Uiterlijke kenmerken

Volgens de rasstandaard is de Anatolische Herder een rijzige, krachtig gebouwde bewakingshond. Ze zijn breed en sterk gebouwd, maar beschikken over een enorm uithoudingsvermogen en kunnen hoge snelheden bereiken.

De brede kop is licht gewelfd en iets langer dan de voorsnuit, die rechthoekig van vorm is. De lippen hangen licht, de ogen zijn tamelijk klein en diepliggend. De oren zijn driehoekvormig, middelgroot en worden hangend gedragen.

De tamelijk dikke, middelmatige lange nek loopt over in een diepe borst en korte, licht gebogen rug. De krachtige achterhand loopt over in een hoog aangezette staart met een lichte krul. Deze wordt hangend gedragen, echter bij oplettendheid krult hij over de rug.

De Anatool kan weersextremen goed verdragen door zijn isolerende, dubbele vacht. De ondervacht is kort en dicht, het dekhaar stevig en kort of halflang. Alle kleuren zijn toegestaan, echter zijn van origine drie kleurvarianten apart uitgelicht.

Allereerst is daar de “Kangal”, welke vaalgeel met een donker gezichtsmasker is. Deze naam gebruiken de Turken vaak als algemene afkorting van het ras. Hiernaast bestaat de “Akbaş”, met een geheel witte vacht maar zwarte neus. De laatste variëteit is de “Karabaş”, die een vaalgele of witte vacht met een zwart gezichtsmasker en eventueel zwarte vlekken op het lichaam bezit.

De reuen wegen zo’n 50 tot 65 kilo en zijn 74 tot 81 cm aan de schoft. Teven zijn iets kleiner, met 71 tot 79 cm en 40 tot 55 kilo. Door zijn sobere lijf en sterke gestel worden Anatolen zo’n 13 tot 15 jaar oud.

Karaktereigenschappen van de Anatolische Herder

De Anatolische Herder wordt naast moedig en zelfverzekerd, ook als stabiel en handelbaar omschreven. Omdat ze bedeeld waren met de taak om zelf de kudde veilig te houden, zijn deze honden erg intelligent. Ze zijn zeer gehecht en zachtzinnig naar het baasje, vreemden worden echter met argusogen bekeken.

Door zijn intelligentie, zelfverzekerdheid en grootte is de Anatool absoluut geen hond voor beginners. Wordt er in de puppytijd geen goede basis gelegd, dan is deze kolos niet gemakkelijk in gareel te krijgen. Ze weten namelijk precies wat ze willen en zijn niet snel onder de indruk.

De Anatolische Herdershond kan goed met andere huisdieren, mits hij correct en intensief gesocialiseerd is. Hij bewaakt zijn eigen terrein met verve, niemand komt langs deze moedige reus. Deze neiging moet door de eigenaar in goede banen geleid worden, anders kan hij zeer fel worden naar andere reuen.

Naar mensen en kinderen zijn de Anatolen op neutrale grond gereserveerd, maar vaak vriendelijk. Laat echter nooit een hond met kinderen alleen, de Anatool heeft zijn eigen ruimte nodig of kan wat lomp zijn door zijn grootte.

Verzorging en gezondheid

Ondanks zijn soms halflange vacht, heeft de Anatolische Herder maar eens per week een goede borstelbeurt nodig. In de rui geldt natuurlijk een uitgebreidere aanpak.

Dit ras is eeuwenlang gefokt op zijn robuustheid, uithoudingsvermogen en intelligentie. Hierdoor is het ras erg gezond gebleven. Helaas hebben Anatolen, net als vele andere grote hondenrassen, wel een risico op elleboog- en heupdysplasie.

Dit is een aandoening waarbij de onderdelen in het gewricht niet goed op elkaar aansluiten, omdat ze misvormd zijn geraakt tijdens een gestoorde groei. Daardoor kan er in rap tempo slijtage plaatsvinden, wat veel pijn veroorzaakt.

Opvoeding

De Anatool kan ontzettend veel leren, maar hij moet hier het nut van inzien. Ze hebben namelijk een sterk eigen instinct en zullen deze gaan volgen wanneer jij geen goed plan kan presenteren.

Daarom moet deze hond vanaf het begin van de training consequentheid en duidelijkheid hebben. Hiernaast is een harde hand uit den boze, dit veroorzaakt angstagressie en saboteert de opbouw van respect en vertrouwen. Een angstige, agressieve Anatool in huis is levensgevaarlijk.

Voed deze honden duidelijk, maar eerlijk op en besteed ruime aandacht aan de socialisatie. Ook de mentale gezondheid van dit ras dient in de gaten gehouden worden, altijd hetzelfde kan leiden tot verveling. Ook hierbij trekt de Anatool zijn eigen plan, wat zeer onpraktisch uit kan pakken.

De Anatolische Herder en beweging

Dit ras heeft zoveel mogelijk beweging nodig, door het eindeloze uithoudingsvermogen waarmee ze gefokt zijn. Elke dag hetzelfde blokje om gaat je geen gezonde, ontspannen Anatool opleveren.

Hiernaast zijn ze te intelligent voor eindeloos hetzelfde trucje, dus afwisseling is bij dit ras ontzettend belangrijk. Fietsen, zwemmen, speuren, maar ook gehoorzaamheidscursussen zijn aan te raden bij deze honden. Houd het interessant en positief, maar wees consequent en duidelijk.

Door de verhoogde kans op heup- en elleboogdysplasie dient beweging op gelijkmatige, zachte ondergrond gehouden te worden. Traplopen en abrupte, scherpe bochten zijn uit den boze. Zorg hiernaast altijd voor een goede warming up en cooling down.