Bloedhond of Sint Hubertushond

De Bloedhond, ook wel Sint Hubertushond genoemd, is een speurder in hart en nieren. Hij is zeer vriendelijk, zelfs wat verlegen en vindt het heerlijk om met het baasje dingen te ondernemen.

Maar, om een fijne huisgenoot te hebben aan deze kolos dient men zich goed te informeren over het ras. Het is een troephond, dus alleen thuis zijn vindt hij spannend.

De verlegenheid dient door correcte en volledige socialisatie omgezet te worden in zelfvertrouwen. Ook een basiscursus gehoorzaamheid is voor deze Oost-Indisch dove jager geen overbodige luxe.

Ondanks zijn omvang is de Bloedhond geen waakhond, maar een rustige familiehond die geregeld zijn eigen plan trekt.

Begrijp je hem en heb je net zoveel geduld als hij dat heeft voor jou? Dan heb je een grote vriendelijke reus in huis!

Lees hier alles over de Bloedhond.

Achtergrond van de Bloedhond

Van origine is de Bloedhond, of Sint Hubertushond, een Belgisch ras. Ze zijn vernoemd naar Sint Hubertus, heilige van de jacht.

Al in de 8e eeuw na Christus waren deze honden exclusief beschikbaar voor de adel, die een grote hobby hadden aan de jacht met grote hondenmeutes. Men zegt dat later zelfs Karel de Grote een groep had van deze opvallende jagers. In de 11e eeuw verspreidden de honden zich samen met de Normandiërs over Groot-Brittannië.

En gelukkig maar, want tijdens de Franse Revolutie (1789) haalden men de adel neer en alles wat daarbij hoorde. Gelukkig bleef de populatie in Engeland voortbestaan, waar het de naam ‘Bloodhound’ kreeg.

Aan het begin van de 20e eeuw veranderde het Engelse jachtwezen zodanig dat de Bloedhond hier overbodig werd. Maar een groep liefhebbers zette door, en bracht de hond uit op shows. De hond werd nog zwaarder gefokt, met langere oren en nog meer rimpels in het gezicht.

Tegenwoordig heeft de Bloedhond zich weer over Europa verspreid, al blijft hij een type voor een selecte groep liefhebbers. Zijn gelijkmatige inborst maakt hem een prima huishond, maar alleen voor wie de achtergrond van dit ras door en door begrijpt.

Uiterlijke kenmerken

Volgens de rasstandaard is de Bloedhond een adellijke en waardige hond. De losse huidplooien in het gezicht, de lange oren en melancholische blik worden als zeer rastypisch beschouwd.

De kop is lang en slank, met diepe oogkassen en een lange snuit. De ogen zijn diepliggend, licht hoekig van vorm en hazelnoot- tot lichtbruin van kleur.  De oren zijn laag aangezet en zeer lang.

De hals is lang, de rug sterk en de borst laaghangend en diep. De achterhand is licht gewelfd met een hoge staartaanzet.

De staart is dik, lang en heeft een duidelijke punt aan het einde. Hij wordt in een lichte boog gedragen, maar krult nooit over de rug heen.

De vacht is kort en stug, met zo goed als geen ondervacht. De kleuren komen voor in combinaties van zwart en tan (roodbruin), bruin (liver) en tan en vaal- tot donkerrood. Lichter gekleurde plekken en wittige vlekken zijn toegestaan, evenals witte aftekeningen op borst, tenen en staartpunt.

Het ras heeft een typische donkere verkleuring bij de snuit, rond de ogen en aan de uiteinden van de oren.

Reuen zijn zo’n 63 tot 69 cm hoog en wegen tussen de 40 en 50 kilo. Teven zijn iets kleiner met 58 tot 64 cm en 35 tot 45 kilo. De Bloedhond wordt zo’n 10 tot 12 jaar oud.

Karaktereigenschappen van de Bloedhond

De Bloedhond is een jacht- en speurhond in hart en ziel. Ze zijn meegaand en kalm als ze dagelijks genoeg kilometers af kunnen leggen, maar gepassioneerd en hartstikke kwijt wanneer ze een spoor oppikken.

Daarom is loslopen soms een uitdaging voor dit ras. Ook alleen zijn vinden ze lastig, omdat het ras voor grote meutes gefokt is. Wanneer ze samen een spoor oppikken klinkt de typische huil mijlenver door.

Hun naam verdienen ze door hun talent een geur- of bloedspoor nauwgezet te kunnen volgen. De Bloedhond beleeft niet speciaal plezier aan het neerhalen van de prooi. Hier heeft de benaming dus niets mee te maken.

Door zijn typische jachtpassie, is de Bloedhond ook geneigd zijn eigen gang te gaan. Dit moet door de eigenaar kalm maar consequent in goede banen geleid worden.

Het ras kan een echte familiehond zijn, met grote affectie naar zijn gezin. Toch is hij geen waker. Knuffelen vinden ze dan ook geweldig. Let hierbij op met visite, niet iedereen houdt van (veel!) hondenkwijl en 50 kilo hond op schoot.

De Bloedhond voelt zich onderdeel van de meute en vindt het heerlijk om samen te werken met de baas. Men kan echter geen hoog niveau bij gehoorzaamheidscursussen verwachten. Bloedhonden horen niet geweldig en de andere helft van de tijd zijn ze Oost-Indisch doof.

Het is aan de eigenaar om zodanig een respectvolle band op te bouwen, dat de hond luisteren wil.

Verzorging en gezondheid

De ogen en huidplooien van dit ras verdienen extra aandacht. Maak deze regelmatig schoon en houd ze droog, zodat er geen infecties ontstaan. Ook de oren moeten regelmatig gecontroleerd worden. Door de lange oorflap kan vuil en vocht ophopen, wat tot broeiplekken kan leiden.

Door zijn grote borstkas in dit ras gevoelig voor maagtorsies, ofwel maagkantelingen. Hierbij draait de maag een rondje om in de borstkas. Hierdoor wordt deze afgesloten en hopen zich gassen op.

Dit kan in zeer korte tijd dodelijk zijn. Daarom wordt geadviseerd de eerste twee uur na het eten rustig aan te doen.

Verder is er weinig bekend over de gezondheid van dit ras.

Opvoeding

De Bloedhond is niet waakzaam, maar wel zelfstandig. Hierdoor dient het baasje het voortouw te nemen. Toch zijn deze honden erg gevoelig, wat zich kan uiten in onzekerheid en verlegenheid.

Daarom is het belangrijk een goede socialisatie en basis gehoorzaamheidscursus met deze hond te volgen. Dit geeft hem meer flexibiliteit in onbekende situaties en geef je houvast wanneer zijn jachtinstinct het overneemt.

Dit zal ook schelen in de felheid naar andere honden. De bloedhond kan naar onbekenden van de troep agressief doen, uit zelfbescherming. En dan heb je wel flink wat portie hond die zich druk maakt!

Bloedhond en beweging

Door zijn originele taak als jachthond is de Bloedhond gemaakt om veel te bewegen. Niet om veel te sprinten en scherpe bochten te maken, maar om kilometers lang prooien op te sporen en deze vervolgens met z’n allen te grijpen.

Hun uithoudingsvermogen is dus zeer indrukwekkend.

Om deze reden is fietsen en zwemmen een goede bezigheid voor deze grote speurhond, ook met het oog op zijn grootte.

Hiernaast zal de Bloedhond speurtraining geweldig vinden. Houd hierbij rekening met de speurpassie van het ras. Aanwakkering hiervan kan zich uiten in een grotere jachtdrang tijdens het wandelen.

Houd hem goed onder appèl, anders is hij zo zijn neus achterna!