Saarlooswolfhond

Wanneer je op een stille, besneeuwde ochtend opeens in de kalme ogen van een Saarlooswolfhond kijkt, grijpt zijn magie je direct.

Dit zeldzame, Nederlandse ras heeft de natuurlijke karaktereigenschappen en het prachtige uiterlijk van de wolf dichtbij gehouden.

Maar onder het wilde uiterlijk zit een dier dat perfect geschikt is als huishond: geen greintje agressie en rustig van aard.

Wie het karakter van de Saarlooswolfhond respecteert, heeft een gevoelig maar zeer liefhebbend gezinslid erbij.

Is deze eigenzinnige pracht iets voor jou? In dit artikel geven we je alle details van het ras.

Achtergrond van de Saarlooswolfhond

De Saarlooswolfhond is een van de negen hondenrassen die van Nederlandse bodem afkomstig zijn.

De geestelijk vader van dit ras, Leendert Saarloos, stortte zich initieel op het verbeteren van de Duitse Herder. Het uithoudingsvermogen en de kracht van de wolf zou hierbij een belangrijke rol spelen.

Dus werd het eerste nestje uit Duitse Herder Gerard von Transrhenum en Europese Wolvin Fleur gefokt.

De naam van de Duitse herder, de stamvader van de Saarlooswolfhond, is niet Gerard van de Fransenum. Dat werd jarenlang aangenomen, maar onderzoek in het archief van de Raad van Beheer heeft aangetoond dat deze hond Gerard von Transrhenum heette. Bron: Een hond in Wolfskleren, de bewogen geschiedenis van de Saarlooswolfhond.

Johan Berends

Saarloos selecteerde streng op geschikte eigenschappen voor politiehonden, maar dit bleek keer op keer onmogelijk. De wolfhond bezat namelijk geen enkele aanvalsdrift!

Ook de aangeboren schuwheid maakte dat Saarloos’ wolfhonden ongeschikt waren voor o.a. pakwerk. Hun sensibele aard bleek echter wel passend voor reddings-, speur- en geleidetaken.

Na een korte periode van bloei, werd het dreigende inteeltgevaar aangepakt door wederom een wolvin in het ras te kruisen. Deze nakomelingen waren echter veel te wild en Leendert Saarloos overleed met het geloof dat zijn fokexperiment mislukt was.

Na de dood van Saarloos dreigde het ras over de kop te gaan. Dankzij enkele volhardende liefhebbers kon het ras echter in 1975 opnieuw officieel erkend worden.

Maar na een veelbelovende herstart, dreigde in 1982 wederom een sterk inteeltgevaar.

Vervolgens hebben de weduwe en dochter van Leendert Saarloos hun hand in het vuur gestoken om de gezondheid van het ras te kunnen waarborgen. Dankzij hen is deze bijzondere hond, al is hij zeldzaam, nog steeds bijzonder geliefd als gezelschapsdier en lid van de familie.

Uiterlijke kenmerken

De Saarlooswolfhond is een krachtig gebouwd dier, met de harmonieuze bouw en het gangwerk van de wolf. Het brede hoofd is wigvormig, met een krachtige snuit en amandelvormige, gele ogen.

De driehoekige oren zijn middelgroot hebben een afgeronde top. De gespierde hals gaat vloeiend over in de romp, die normaal gewelfde ribben bevat. De borst is matig breed, de rug is recht en de staart lijkt laag aangezet. Deze wordt hangend, licht sabelvormig gedragen.

Twee soorten vacht bedekken deze ranke hond. De wollige ondervacht overheerst in de winter, die een dikke pels en kraag vormt. In de zomer echter is het stokharige dekhaar meer aanwezig.

De vachtkleur kan van licht tot donker geschakeerd zwart-wildkleurig zijn, dit noemt men ‘wolfsgrauw’.

Ook van licht tot donker geschakeerd bruin-wildkleurig, ‘bosbruin’ genaamd, komt voor. Licht- crème tot wit is ook mogelijk, dit komt echter zelden nog voor.

Reuen zijn zo’n 65 tot 75 centimeter hoog aan de schoft (nabij de schouder). Teven zijn iets kleiner, ongeveer 60 tot 70 centimeter. Ze wegen rond de 36 tot 41 kilo en worden gemiddeld zo’n 12 jaar oud.

Karaktereigenschappen van de Saarlooswolfhond

Het karakter van de Saarlooswolfhond is nagenoeg uniek. Bij deze hond moet men zich niet afvragen of de hond bij hen past, maar juist of zij bij deze hond passen!

Bij dit ras moet respect en begrip voor zijn karaktereigenschappen voorop staan. Deze hond is enorm zelfstandig, waarbij de ‘will-to-please’ volledig ontbreekt.

Dit betekent niet dat hij pertinent niet luistert of een hekel aan je heeft: ze zijn ongelooflijk aanhankelijk en nooit of te nimmer agressief. Ze hebben echter graag zelf de situatie onder controle en nemen de benen wanneer ze iets als gevaar zien.

Zijn imposante uiterlijk mag als afschrikker van ongewenst bezoek fungeren, maar tot meer leidt het echt niet. Probeer de Saarlooswolfhond dan ook nooit tot gehoorzaamheid te dwingen, dan krijg je een zeer teruggetrokken, neurotische hond.

Door hun befaamde liefdevolle houding tegenover hun gezin, zijn Saarlooswolfhonden perfect met andere huisdieren en kinderen.

Laat hen echter nooit met de hond alleen, er zijn altijd situaties die je niet kunt voorkomen. Naar vreemden toe heeft hij een gereserveerde, niettemin nimmer vijandige houding.

Vergeet echter niet: de Saarlooswolfhond is een hond. Hij heeft weliswaar karaktereigenschappen die dicht bij de natuur van de wolf liggen, maar wie dit kan waarderen heeft een perfecte kameraad voor in huis.

Verzorging en gezondheid

Over het algemeen is de vacht van de Saarlooswolfhond gemakkelijk te onderhouden. Één- tot tweemaal per week met een herderharkje goed doorkammen verwijdert losse haren, vuil en klitten, wat ontstekingen en gevoeligheid voorkomt.

De oren hoeven niet schoon te worden gehouden. Door de opstaande, van binnen behaarde oren heeft de Saarlooswolfhond vrijwel nooit last van oorontstekingen.

Helaas kent dit relatief jonge ras toch enkele (erfelijke) gezondheidsaandoeningen.

Één hiervan is Degeneratieve Myelopathie, een erfelijke verlammingsziekte waarbij de zenuwen in het ruggenmerg afsterven. De symptomen beginnen bij wankelen en slepen met de achterhand en monden uit in de aantasting van vitale organen.

Er is momenteel geen behandeling mogelijk, echter kunnen dragers middels een DNA- test geïdentificeerd worden.

Ook epilepsie komt voor bij de Saarlooswolfhond. Dit is een neurologische aandoening, waarbij de activiteit van de hersencellen tijdelijk verstoord wordt.

Dit leidt tot abnormaal gedrag (spierkrampen en vermindering van bewustzijn) en zelfs epileptische toevallen (stuipaanvallen en verlies van bewustzijn).

Genezing is momenteel niet mogelijk, maar met levenslang medicijngebruik kunnen de aanvallen soms ingeperkt worden.

Hiernaast komt in zeer geringe mate heupdysplasie voor. Een aandoening waarbij de onderdelen in het gewricht niet goed aansluiten. Daardoor kan er in rap tempo slijtage plaatsvinden, wat veel pijn veroorzaakt.

Deze aandoening is deels erfelijk, maar bij de ontwikkeling hiervan spelen gewicht en belasting van de gewrichten door beweging een grote rol.

Hypofisaire dwerggroei komt ook wel eens voor bij dit ras. Dit veroorzaakt een stoornis in de voorkwab van het brein (hypofyse). Hierdoor treedt er een tekort aan (groei)hormonen op, waardoor de pup niet tot zijn volledige grootte kan groeien.

Gelukkig zijn er tegenwoordig DNA-testen die aan kunnen wijzen of potentiële ouderdieren drager zijn van deze afwijking.

Een erfelijke oogafwijking bij de Saarlooswolfhond is progressieve retina atrofie. Hierbij wordt het netvlies steeds slechter, waardoor de hond uiteindelijk helemaal blind wordt.

Opvoeding

De Saarlooswolfhond heeft, net als zijn voorvader, een eigenzinnig en onafhankelijk karakter. Het allerbelangrijkste echter, is dat je geduld hebt: nooit kwaad worden of fysiek straffen, daar creëer je een onzekere en angstige Saarloos mee.

Blijf dus altijd rustig en consequent, probeer als de hond te denken. Hij moet namelijk alles proefondervindelijk leren!

Uiterst belangrijk is dat je veel aandacht schenkt aan de socialisatie. Maar, schenk de hond rust tussendoor: iedere dag vijf minuutjes iets ‘ bijzonders’ aanbieden is genoeg.

Neem ze eventjes mee naar een drukke markt, laat ze rustig aanhalen door kinderen of nodig een rustige kennis thuis uit voor een drankje.

Dwing de pup nooit, maar behandel deze ‘bijzonderheden’ alsof ze de normaalste zaak van de wereld zijn. Zo bouwt je hond geen spanning of trauma op en kan hij in de toekomst beter met prikkels omgaan.

We hebben het al gehad over de enorme aanhankelijkheid van de Saarlooswolfhond naar het gezin toe. Dit uit zich echter ook in het feit dat ze thuisblijven toch wel moeilijk vinden.

Besteed aan de gewenning hiervan veel aandacht en bouw het zeer rustig op. Het is geen onwil, ze willen gewoon echt heel graag bij je zijn. Dus: oefenen, oefenen, oefenen.

De Saarlooswolfhond en beweging

De Saarlooswolfhond heeft een enorm uithoudingsvermogen en strekt graag en veel de benen. Naast de minimale poep- en plasrondjes moet deze energieke nar ravotten, wandelen en… jagen!

Let dus goed op ze en houd hen aan de lijn wanneer het niet veilig is dat ze zomaar achter een prooi aan schieten. Ze volgen nu eenmaal hun instinct en zijn dan niet een-twee-drie terug.

Is het een dagje niet mogelijk ze uit te laten razen, dan past de Saarlooswolfhond zich hier moeiteloos op aan. Ze kunnen de hele dag luieren en zijn erg rustig, mits ze doorgaans de kans krijgen om hun ei kwijt te kunnen.

Spelen met de baas vinden ze het einde. Echter, na twee keer de bal apporteren kennen ze het trucje en gaan ze zich vervelen. Zorg voor afwisseling en uitdaging, dan hangt hij aan je lippen en is hij sterker geneigd bij je te blijven: de baas is immers hartstikke leuk!